اکرم توکلی

- سلام. چه آواز قشنگی داری! اسم تو چیه؟

- اسم من «چرخ ریسَک» است. بعضی‌ها به من «پرنده‌ی بافنده» می‌گویند.

- مگر بافتن بلدی؟

- من علف‌های تازه و شاخه‌های نازک را جمع می‌کنم و با نوک تیزم آن‌ها را به هم می‌بافم.

- لانه‌ات را به تنهایی می‌سازی؟

- بله، تنهای تنها. من لانه‌ام را شبیه یک فلاسک وارونه می‌سازم.

- چی می‌خوری؟

- من حشره‌ها و کرم‌ها را می‌خورم. گاهی هم دانه می‌خورم.

- چه‌طور حشره‌ها را شکار می‌کنی؟

- من با پنجه‌هایم آن‌ها را می‌گیرم و روی شاخه لِه می‌کنم و می‌خورم.

- راستی، لانه‌ات را کجا می‌سازی؟

- لانه‌ی من روی ساقه‌ی درخت بید است.

- پس تو در جنگل‌ها زندگی می‌کنی، درسته؟

- بله؛ من با دوستانم در جنگل‌ها، باغ‌ها و پارک‌ها زندگی می‌کنم.

- پرنده‌ی خوش‌آواز! خوش‌حالم که با تو آشنا شدم.

- من هم همین‌طور. باید بروم داخل لانه‌ام. خداحافظ!

- خداحافظ دوست من!