10.22081/sn.2018.65632
)
مهدی خسروی
وقتی غذا می‌خوری، من به تو کمک می‌کنم تا بتوانی غذا بخوری.
وقتی میوه می‌خوری، من به تو کمک می‌کنم تا مزّه‌ی ترشی و شیرینی آن‌ها را بفهمی.
وقتی می‌خواهی حرف بزنی، من به تو کمک می‌کنم تا بتوانی صحبت کنی.
من با کمک دندان‌ها و لب‌ها، این کارها را انجام می‌دهم.
من در دهان تو هستم. حالا می‌توانی اسمم را بگویی؟
آفرین! من «زبان» هستم.
اسم من در قرآن هم هست. خدای مهربان می‌گوید: زبان، نعمت بزرگی است.
اسم قرآنی من «لِسان» است
)
ارسال نظر در مورد این مقاله